Ἀρχικὰ ὀφείλω νὰ συγχαρῶ τοὺς συντελέστὲς αὐτῆς τῆς ὅμορφης, συγκινητικῆς καὶ προπάντων διδακτικῆς ἐκδόσεως. Μιᾶς ἐκδόσεως δηλαδή, ποὺ περιέχει φωτογραφίες, οἱ ὁποῖες ναὶ μὲν εἶναι σύγχρονες, σημερινές θὰ τὶς ἔλεγα, ὡστόσο στὸν βαθύτερο πυρήνα τους διακρατοῦν, ἤ μᾶλλον διασώζουν πτυχὲς ἀπὸ τὸν ἀξιοθάυμαστο καὶ ἀθάνατο πολτισμὸ τοῦ χωριοῦ Γλώσσα.
Ἕνα πολιτισμὸ, ποὺ τὸν ἔχουμε, δυστυχῶς, παραμερισμένο, ἀφοῦ μέχρι σήμερα καμμία προσπάθεια δὲν ἔγινε νὰ ἀναδειχθεῖ καὶ νὰ διδαχτεῖ ἡ ἀξία του. Ποὺ δὲν ἦταν ἄλλη ἀπὸ τὸ κοινοτικὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο λειτουργοῦσε μὲ σκοπό τὴν συνοχὴ τῆς οἰκογένειας, τῆς γειτονιᾶς, τοῦ χωριοῦ. Τὴ συνοχὴ καὶ τὴ συνεργασία. Κι αὐτὸ μπορεῖ κάλλιστα νὰ τὸ καταλάβει κάποιος ἄν θυμηθεῖ πὼς γίνονταν οἱ παντριές, οἱ κηδεῖες, τὰ μνημόσυνα κ. ἄ ἀκόμα. Χωρὶς τὴ συνεργασία τίποτε δὲ λειτουργοῦσε (Βλέπεις, τότε δὲν ὑπῆρχαν, μήτε ζαχαροπλαστεῖα, μήτε ἐργαστήρια ἤ καφετέρειες κ. ἄ νὰ σοῦ φέρουν ἕτοιμο τὸ γλυκό, τὸ κόλυβο ἀκόμα καὶ τὸ κέρασμα).
Γι᾿ αὐτὸ ὀφείλει ὁ κάθε κάτοχος τοῦ Ἡμερολογίου αὐτοῦ νὰ μὴν κοιταζει μονάχα τὶς εἰκόνες, ἀλλὰ νὰ προσπαθεῖ νὰ διαβάσει καὶ νὰ ἀποκωδικοποιήσει τὸ νόημα ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ αὐτές. Γιατὶ ἄν π. χ. δὲν ἐννοήσει πὼς πίσω ἀπὸ ὅλ᾿ αὐτὰ κρύβεται τὸ πνεῦμα τῆς συνεργασίας ( ἀκόμα καὶ στὰ κάλαντα, στὸ στολισμὸ τῆς βάγιας, στὸ γλέντι τῆς Πρωτομαγιᾶς), τότε τὸ Ἡμερολόγιο αὐτὸ θὰ εἶναι ἁπλῶς ἕνα ὡραῖο ἔντυπο, ποὺ θὰ τὸ κρεμασουμε στὸν τοῖχο, ἔτσι, γιὰ τὸ καλό. Ὅμως, πιστεύω, πὼς ἄλλος εἶναι (καὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι) ὁ σκοπός του...
Αὐτὸ τὸ πνεῦμα πρέπει, λοιπόν, νὰ διδαχτοῦμε, γιὰ νὰ καταλάβουμε πὼς ὁ πολιτισμὸς σὲ αὐτὸ τὸ χωριὸ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει. Ἀρκεῖ νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὸν ἀνακαλύψουμε. Νὰ τὸν ἀνακαλύψουμε στὴν ἱστορία, τὴ λαογραφία, τὴ λογιοσύνη καὶ τὴ λαϊκή τέχνη, ποὺ αἰῶνες διακόνησε αὐτὸς ὁ τόπος.
π.κ. ν.κ.
