Ἡ Μνήμη, λοιπόν, ἔρχεται κι ἀπόψε νὰ ξαναφέρει τὸ εἶναι ὁλάκερο σὲ μιὰ παλιὰ ἐκκλησιά ποὺ χωνεύει μέσα στὸ Χρόνο ντυμένη τὶς εὐλαβικὲς τὶς μέρες ποὺ πέρασαν, μὲ χορεῖες πιστῶν νὰ τὴ συντροφεύουν. Ἰδιαίτερα τὸ ἀποψινὸ τὸ βράδυ κι αὔριο τὸ πρωΐ, στὸ Πανηγύρι Της, ἐκεῖ στὸ Κάτω Χωριό, ποὺ σήμερα ταξιδεύει συντροφιὰ μὲ τὰ ἐρείπιά του καὶ τὶς σκιὲς τῶν ὅσων ἔζησαν ἐκεῖ.
Τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, λοιπόν, ξημερώνει. Μιὰ μέρα καὶ γιορτὴ φωτεινή, ποὺ χάριζε στὸ παλιό μας χωριὸ γνήσια γιορτινὴ ἀτμόσφαιρα.
Εὐωδίαζε τότε τὸ χωριὸ φρέσκο λάδι, ποὺ ἀνέβαινε ἀπὸ τὸ Ρέμα, ἀπὸ τὶς καλλιάγριες καὶ ψημμένο κυδώνι. Εὐωδίαζε τὸ χωριὸ ἀπ᾿ τὴ γιορτή, ποὺ τὴν πέρίμεναν οἱ Κληματιανοὶ καὶ οἱ πάντα φιλάγιοι Γλωσσιῶτες, γιὰ νὰ προσέλθουν στὴ Χάρη τους καὶ νὰ ζητήσουν τὴ συνδρομὴ καὶ τὴν εὐλογία Τους.
Ἀλησμόνητη θὰ μείνει ἐκείνη ἡ συνάντηση τῶν Κληματιανῶν μὲ τοὺς Γλωσσιῶτες ἐκεῖ στὸ προαύλιο ἤ στὸ καφενεῖο τοῦ ἀξέχαστου μπάρμπα-Χρυσόστομου μετὰ τὴν «ἀγρυπνιά» ἤ τὴ λειτουργία μὲ τὶς εὐχές, τᾶ σχόλια, τὶς συζητήσεις γύρω ἀπὸ τὰ μαξούλια, ἀλλὰ καὶ τὸ κάλεσμα στὸ σπίτι γιὰ κέρασμα-μέρα ποὺ ἦταν.
Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ μένει πάντα θαλερὸ μέσα στὴν ψυχή εἶναι ἐκείνη ἡ κατανυξη ποὺ χάριζε ἡ ἁπλότητα, ἡ χρυσαφένια ἀπὸ τὰ λαδοκάντηλα καὶ κεριὰ ἀτμόσφαιρα τόσο στὴν «ἀγρυπνιά», ὅσο καὶ στὴ λειτουργία, χωρὶς ἐκτυφλωτικὰ φῶτα, χωρὶς ἐνοχλητικὰ μεγάφωνα, χωρὶς περιττὲς ἠθοποιητικὲς κινήσεις. Ὅλα ἦταν βαφτισμένα μέσα στὴν κολυμβήθρα τῆς ἱεροπρέπειας καὶ τοῦ γνήσιου ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους.
Μέσα στὸ σύθαμπο, λοιπόν, τῶν ὅσων πέρασαν ξαναφαίνονται ἀπόψε οἱ γιορτινὲς στιγμὲς ἀπὸ κεῖνα τά, λησμονημένα σήμερα, πανηγύρια στὸ Κάτω χωριό, σὲ μιὰ ἐκκλησιά ποὺ τὴ σεργιανοῦν τοῦτες τὶς ὧρες οἱ παλιοὶ οἱ ἴσκιοι τῶν ἱερέων, ἱεροψαλτῶν, ἐπιτρόπων καὶ τῶν εὐλαβῶν Κληματιανῶν ἀπὸ κεῖ ποὺ βρίσκονται: ἀπὸ τὴ Χώρα τῶν Ζώντων.
π.κ. ν. κ
