«Ἱεραρχῶν ὡραιότης,...Ρηγῖνε τὸ μέγα κλέος...ρῦσαι παντοίων κινδύνων»
«Τὴν
ποιμνην Σου ( Ρηγῖνε) σῶζε ταῖς πρεσβείαις
Σου» (Καισαριος Δαποντες)
Εἶναι νὰ μὴν δοξάζει κανεὶς τὰ μεγαλεῖα
τοῦ Θεοῦ, ὅταν σὲ καιροὺς κινδύνου
καὶ ἀνάγκης οἱ Ἅγιοι, οἱ φίλοι τοῦ
Θεοῦ ἐπεμβάινουν μὲ θαυμαστὸ τρόπο
καὶ ἀνοίγουν διάπλατα τὴν συρικνωμένη
ἀπὸ θλίψη καὶ ἀπόγνωση ψυχὴ καὶ τῆς
χαρίζουν τὴν παραμυθία καὶ τὴν ἐλπίδα;
Γιατὶ ὅλοι μας, λιγο πολύ, ζοῦμε
καθημερινὰ τὸ μεγάλο θαῦμα τῆς
Δημιουργίας μὲ τὸν ἥλιο ποὺ ἀνατέλει
καὶ τὸ βράδυ μὲ τὸ ἀστροστόλιστο
στερέωμα καὶ τὸ χρυσαφένιο φῶς τῆς
σελήνης, κι ἄλλα πολλά, ὡστόσο πολλοὶ
ἀπὸ μᾶς ἀδιαφοροῦμε καὶ λησμονοῦμε
ἐκεῖνο τὸ βαθὺ ψαλμικὸ λόγιο: «Ὡς
ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε, πάντα
ἐν σοφίᾳ ἐπόιησας..» ( Ψαλμ.103,24 ).
Κι
αὐτὸ γιατὶ ἐπιθυμοῦμε ἡ δικιά μας
σοφία νὰ εἶναι ἀνώτερη ἐκείνης τοῦ
Δημιουργοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπιστοῦμε,
ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸ θέλημά Του
μόνο κὰι μόνο νὰ γίνει τὸ δικό μας.
Ἔτσι ἔρχονται οἱ Ἅγιοι, ποὺ εἶναι
«κανόνες πίστεως», νὰ μᾶς θυμίσουν σὲ
ὧρες πειρασμῶν καὶ σκληρῶν δοκιμασιῶν,
πὼς εἶναι σιμά μας πάντα ὁ Θεός, ἀρκεῖ
ἐμεῖς νὰ «ἔλθωμεν εἰς ἑαυτὸν» καὶ
νὰ ζητήσουμε τὴ συνδρομὴ καὶ βοήθειά
Του.
Ἕνα θαυμαστὸ σημεῖο, μιὰ ὑπενθύμιση
τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ θὰ ἀναφερθεῖ
στὴ συνέχεια ἀπὸ τὴν πρόσφατη σφοδρὴ
καταιγίδα ποὺ ἔπληξε τὴ Σκόπελο. Σημεῖο
ἀδιαμφισβήτητο καὶ φανερό, ποὺ φανερώνει
ἀπόλυτα τὴν ἔγνοια τοῦ Πολιούχου τῆς
νήσου καὶ τὴν ἀδιάλειπτο παρουσία Του
ἀναμέσά μας.
Τὸ βράδυ ἐκεῖνο, λοιπόν, τῆς Τρίτης
22 Σεπτεμβρίου τ.ἔ, ποὺ μαίνονταν ἡ
καταιγίδα καὶ τὰ νερὰ τῆς πυκνῆς
βροχόπτωσης εἶχαν σχηματίσει ἐπικίνδυνους
χειμάρρους ποὺ μὲ ὁρμὴ παρέσυραν τὰ
πάντα, μιὰ ἰσχνὴ μέν, ἀλλὰ τόσο
παραμυθητικὴ ἐλπίδα ἀπόμεινε ἀσβυστη
μέσα σὲ κεῖνο τὸ χαλασμό. Τὸ ἀκοίμητο
καντήλι τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου ποὺ ἔκαιγε
μέσα στὸ εἰκονοστάσι, τὸ ὁποῖο
βρίσκεται στὸν τόπο, ὅπου κατὰ τὴν
παράδοση μαρτύρησε ὁ Ἅγιος.
Μπορεῖ τὸ ποτάμι νὰ σκέπαζε τὸ
εἰκονοστάσι, μπορεῖ ἡ καταιγίδα νὰ
σάρωνε τὰ πάντα, ὅμως τὸ εἰκονοστάσι
ἔμεινε στερεωμένο ἐκεῖ. Καὶ τὸ
κυριώτερο, τὸ καντήλι ὅλη τὴ νύχτα δὲν
ἔσβυσε...Πολλοὶ τὸ εἶδαν καὶ ἐθάυμασαν,
περισσότεροι δὲ κατάλαβαν ὅτι ὁ Ἅγιος
ἦταν παρὼν καὶ κανείς κατοικος ἤ
ἐπισκέπτης γιατὶ εἶναι ἐποχὴ ὅπου
στὸ νησὶ συνεχίζεται ἡ τουριστικὴ
κίνηση δὲν ἔπαθε τίποτε.
Ἀλήθεια, τὶ ἄλλο θεοσημεῖο θέλαμε νὰ
δοῦμε τὴ βραδυὰ ἐκείνη;
Προσωπικὰ δὲν ἔχω νὰ προσθέσω τίποτε.
Μόνο νὰ ἐπαναλάβω τὸ ὑπέροχο Μεγαλυνάριο
ποὺ ἔγραψε εὐλαβὴς Σκοπελίτης
ἱεροψάλτης στὰ τέλη τοῦ 19ου, μὲ
ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰ., ὁ Ἰω. Ν.
Δρακιώτης, ὑπάλληλος, ὅταν ἄρχισε
πανηγυρικῷ τῷ τρόπῳ νὰ τιμᾶται ὁ
Ἅγιος.
«Φύλαττε τὴν ποίμνην Σου ἄρτωτον, ἀπὸ
πάσης νόσου καὶ ἀναγκης βροτολοιγοῦ...»
π.κ. ν. κ
