Μέρες τοῦ πρώτου μισοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ 1970, σὲ ὤρα πρωϊνὴ κάποιου καλοκαιριοῦ, πάντα στὸ Παλιὸ τὸ Κλῆμα καὶ πρὶν τὴν ἀλλοτρίωση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τὸ στυγνὸ ἀναταγωνιστικὸ πνεῦμα τῆς λεγομένης «τουριστικῆς ἀξιοπόιησης».
Ὁ ξένος τῆς φωτογραφιας, Ἄγγλος τὴν καταγωγή,
ἀφοῦ περιηγήθηκε στὸ χωριὸ, σὲ κάποιο
σημεῖο γλύστρισε καὶ ἔπεσε, στραμπουλίζοντας τὸ πόδι του.
Ἀμέσως
τότε βρέθηκαν συν- ἄνθρωποι νὰ τὸν βοηθήσουν, ἐνῶ ἠ θειὰ τὸ Βαγγελιὼ
τοῦ μπαρμπα Γιώργη τοῦ Μουρίση, ποὺ ἤξερε νὰ γιατροπορεύει ἐξαρθρώσεις
ποδιῶν καὶ χεριῶν, συνέδραμε τὸν κακόμοιρο τὸν ἐπισκέπτη, δίνοντάς
του, μαζὶ μὲ τὸν ὑπόλοιπο τὸν ὅμιλο τῶν
Κληματιανῶν γυναικῶν, κι ἕνα
σπουδαῖο μάθημα φιλοξενίας καὶ τιμῆς στὸν Ἄνθρωπο. Ἔτσι, φεύγοντας
ὁ ξένος γιὰ τὴν πατρίδα του, ἀσφαλῶς θὰ θυμᾶται, πὼς σὲ κάποιο ἄσημο,
μικρὸ καὶ ταπεινὸ νησιωτικὸ χωριό, ἔμαθε τί σημαίνει γνήσια Ἑλληνικὴ
φιλοξενία καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα σεβασμὸς στὸ Ἄνθρωπο. Ὡστόσο τὸ διερώτημα
ποὺ ἀπομένει ἀπ᾿ τὴν «ἀνάγνωση» τῆς φωτογραφίας αὐτῆς, εἶναι τὸ ἑξῆς: Αὐτὰ ποὺ ἔγιναν κάποτε, πρὶν ἀπό τέσσερεις
περίπου δεκαετίες, ἄραγε, ἐπαναλαμβάνονται σήμερα ἤ μᾶς ἔχει καλύψει
γιὰ τὰ καλὰ τὸ βαρὺ σύννεφο τῆς ἀδιαφορίας καὶ τῆς ἀπανθρωπίας, ποὺ μᾶς διδασκουν οἱ σκληροὶ αὐτοὶ καιροὶ
ποὺ διερχόμαστε;
π.
Κ. Ν. Καλλιανός