.JPG)
Ἀπὸ τὰ ταμιευμένα παιδικὰ βιώματα ποὺ ἀπομένουν ἄσβυστα στὴν ψυχή, βιώματα φωτεινά, ἐαρινοστόλιστα, καταυγασμένα ἀπὸ φῶς Ἀναστάσιμο, εἶναι κι ἐκεῖνα τῆς παιδικῆς Πρωτομαγιᾶς. Ὅμως ὄχι παντοῦ, ἀλλὰ στὸ μοναδικὸ καὶ ἀξεπέραστο τοπίο τῆς Ἁρμενόπετρας. Τοπίο ἰδανικό, μὲ τὴ θάλασσα νὰ τὸ στεφανώνει καὶ τὴν ἀνοιχτοπράσινη ὁμορφιά νὰ τὸ ντύνει.
Ἀπο νωρὶς τὸ πρωΐ φεύγαμε ἀπὸ τὸ χωριὸ μὲ τὸ γαϊδουράκι καὶ τὴ γίδα μὲ τὸ κατσικάκι της νὰ πᾶμε ἐκεῖ. Εἴχαμε, ἄλλωστε κι ἕνα μικρὸ χτῆμα, μὲ ἀμυγδαλιές, ἐλιές, κερασιές, ἀχλαδιές...Στὸ δρόμο οἱ παρέες μαζεύονται, ὁδοιποροῦν, μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ κέφι.
Ὁ Μἀϊος μᾶς ἔφτασε, ἐμπρὸς βῆμα ταχὺ
Νὰ τὸν προυπαντήσουμε παιδιὰ στὴν ἐξοχή.
Τὸ πρωτομαγιάτικο αὐτὸ τραγούδι συντροφεύει τοὺς ὀδοιποροῦντες ἑορταστές. Καὶ μαζί του τὰ πουλιὰ ποὺ ἀφήνουν, ἐνθουσιασμένα κι ἐκεῖνα ἀπὸ τὴ γιορτὴ αὐτή, τὸ ὅποιο τους κελαϊδισμα, ὥστε νὰ συντροφέψει τοὺς ἐκδρομεῖς.
Εὐωδιὲς ποικίλες ἔφταναν σιμά μας,μὲ συνομιλίες ἐκδρομέων. Εὐωδιὲς ἀπὸ τὴν ποικιλία τῶν λουλουδιῶν ποὺ στόλιζαν τὴν ὁλοπράσινη τῆ γῆ, εὐωδιὲς ἀπὸ τὰ μαγιάτικα τὰ τριαντάφυλλα ποὺ ἦταν στὸ μεγαλεῖο τους αὐτὴ τὴ μέρα. Κι ὅλα τοῦτα νὰ συνδυάζονται μὲ τἠν ἀρωματισμένη ἅλμη θαλασσινὴ αὔρα ποὺ τὴν ἔστελνε τὸ πρωϊνό, τὸ πελαγίσιο τὸ ἀγεράκι, ἀναρριγώντας τὴν γαλήνια τὴ θάλασσα, ποὺ τὴν ταξιδεύουν οἱ πρῶτες οἱ βάρκες τῶν έκδρομέων.
Κι ὔστερα τὰ τραγούδια, τὸ γλέντι, ὁ χορός...Μὲ τὶς παρέες νὰ κάθονται ἀποκάτω ἀπὸ τὸν ἴσκιο τῆς ἐλιᾶς ἤ τῆς ἀμυγδαλιᾶς, στὰ ἰσώματα.
Ὄχι, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ λησμονηθοῦν ἐκεῖνα τὰ φωτεινά, ἀλλὰ καὶ γνήσια γλέντια τῶν ἁπλοϊκῶν τῶν χωρικῶν, μὲ τὸ ψητὸ τὸ κατσίκι, τὸ φρεσκο τὸ τυρὶ καὶ τὰ ἀβγὰ τὰ βραστά. Δὲν ὑπῆρχε, εἶναι ἀλήθεια, ποικιλία μεγαλη ἐδεσμἀτων, ὡστόσο ὑπῆρχε κάτι ποὺ τοὺς ἰκανοποιοῦσε ὅλους. Κι αὐτὸ ἦταν τὸ κέφι, ὁ χορός, τὸ τραγούδι, συνδυασμένα μὲ τὴν ὁμορφιὰ τοῦ τοπίου ποὺ δὲν εἶχε ἀκόμα «ἀξιοποιηθεῖ» καὶ ἀτιμωθεῖ, ἀλλὰ διακρατοῦσε τὸ κάλλος ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Δημιουργός.
Ἄκουγες, λοιπόν.
Δῶρα ( ὁ Μάϊος) στὰ χέρια του πολλά
Τοῦ πολλὰ
Κι εὔμορφα κρατεῖ
Καὶ τὰ μοιράζει γελαστὸς σὲ ὅποιος τοῦ ζητεῖ»
Κι ὕστερα, ὅταν ἄρχισε νὰ ἔρχεται τὸ δειλινό, ἡ ἐπιστροφὴ εἶχε τὸν ἴδιο γιορταστικὸ χαρακτήρα ποὺ τὸν συμπλήρωναν οἱ ἐγκάρδιες καὶ εἰλικρινεῖς εὐχές.
-Κι τ᾿ χρόν᾿ νὰ εἴμαστι καλά....
Μόνο ποὺ ὑπῆρξε κάποιος χρόνος ποὺ ἐρήμωσε ἡ Ἁρμενόπετρα, γιατὶ ὑποτιμήθηκε ἡ γιορτὴ αὐτὴ τῆς Ἄνοιξης καὶ τῆς Ἀνάστασης μαζί, γιορτὴ δεμένη μὲ τὴ φύση καὶ μέσα στὴ φύση νὰ πραγματοποιεῖται, γιατὶ ἀναχώρησαν οἱ παλιοί και οἱ νέοι δὲν ἔχουν πιὰ τὸ κουραγιο, τὸ κέφι καὶ τὸ ὄνειρο νὰ ζοῦν Πρωτομαγιὲς ποὺ σφραγίζουν τὴ ζωὴ μ᾿ ἕνα χαμόγελο, μὲ μιὰ νότα αἰσιοδοξίας.
Εὐχὴ σημερινὴ καὶ τὰ μέγιστα καρδιακή, νὰ ξαναζήσουν οἱ νεότερες γενιὲς τὶς χαρισματικὲς Πρωτομαγιὲς τὼν προγόνων τους. Θὰ τοὺς ὠφελήσουν ἀποτοξινώνοντας τὴν ψυχή τους ἀπὸ πλῆθος δηλητηρίων ποὺ τὴν φαρμακώνουν, ὅπως καὶ τὸ εἶναι ὁλάκερο,
π. κ. ν. καλλιανός
