Κάθε χρόνο ἡ μέρα αὐτή, ἡ χρονιάρα, ὄντως, αὐτὴ ἡμέρα χρωματίζεται μὲ τῆς θύμησης τὰ εὐώδη καὶ ἀνόθευτα χρώματα, ποὺ φιλτράρουν τὴ μνήμη καὶ ἀφήνουν στὴν ψυχὴ κομμάτια ἱερῆς νοσταλγίας καὶ ἀλησμόνητης ὀμορφιᾶς. Γιατὶ ἡ μέρα αὐτὴ ἔχει ταυτιστεῖ μὲ ἔνα κορυφαῖο τοῦ μαθητικοῦ-ἐφηβικοῦ βίου γεγονὸς, ποὺ κρύβει μέσα του γνήσια τρυφερότητα καὶ οὐράνια ἀγαλλίαση. Κι ἦταν τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἡ ἐπιστροφή στὸ σπίτι μας ὕστερα ἀπὸ ἀπουσία τριῶν περίπου μηνῶν. Ἐπιστροφὴ ποὺ ἀλαφραινε τὴν ἐφηβική μας ψυχή, καθὼς ξαναβρισκόμασταν «σὲ οἰκίας περιβάλλον». Γiατὶ τότε ποὺ πηγαίναμε στὸ Γυμνάσιο, στὸ Βόλο, οἱ συγκοινωνίες δὲν ἦταν ὅπως σήμερα. Κι ὕστερα τὸ Σχολεῖο ἔκλεινε πάντα τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου κι ὄχι πιὸ πρίν, ἐπειδὴ τότε καὶ τὰ Σάββατα εἴχαμε μαθήματα...
Ἔτσι, λοιπόν, μόλις ξημέρωνε ἡ ἀθανατη Κυριακὴ τῶν Βαΐων, παίρναμε τὸ καράβι καὶ ταξιδεύαμε γιὰ τὸ νησί, γιὰ τὸ σπίτι μας, γιὰ τὰ χώματα ποὺ μᾶς ἀναπάυαν, ἐπειδὴ ἦταν δικά μας. Κι ἦταν ἡ χαρά μας τόσο τρανή, ποὺ θὰ ξαναβλέπαμε τὸ χωριό, τοὺς δικούς μας, θὰ πηγαίναμε στὴν ἐκκλησιά, θὰ κάναμε Πάσχα εὐλογημένο σιμὰ στοὺς δικούς μας, θὰ χαιρόμασταν τὴν ἀνοιξιάτικη φύση, θὰ ἀνασαίναμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Κι ἀλήθεια, πόση συγκίνηση φέρνουν στὴν ψυχὴ οἱ στιγμὲς τῆς ἐπιστροφῆς στὸ σπίτι μας, ποὺ τὴ μέρα ἐκείνη, τῶν Βαΐων, εὐωδίαζε ἀπὸ τὴ φρεσκοκομμένη βάγια καὶ τὸ βραστὸ τὸ ψάρι... Ἁπλᾶ πράγματα, θὰ πεῖ κάποιος, ὅμως τόσο ὅμορφα καὶ ζωντανὰ ἀκόμα στὴν ψυχή. Γιατὶ διακρατοῦσαν τὴ γνησιότητα καὶ τὸ κάλλος τῶν ταπεινῶν ἐκείνων ἀνθρώπων μας. Τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων, σχωρεμένων σήμερα...
Τὰ χρόνια μπορεῖ νὰ πέρασαν-μισὸς αἰῶνας παρῆλθε ἤδη- ὡστόσο ἐκείνη ἡ χαρὰ τῆς ἐπιστροφῆς μαζὺ μὲ τὶς εὐωδιὲς τῆς ἄνοιξης καὶ τοῦ λιτοῦ ἑόρτιου φαγητοῦ-ἰχθύος, βλέπεις, κατάλυσις προβλέπεται γιὰ τὴ μέρα αὐτή-σημάδεψαν τὴ ζωή μας ἴσαμε σήμερα...Κι εὐτυχῶς, δηλαδή.
π.κ. ν. κ. Κυριακὴ τῶν Βαΐων 2017
Ὑστερόγραφος λόγος: Ἡ Κυριακὴ αὐτή, ὀφείλω νὰ τὸ ἐξομολογηθῶ, ἔχει ἀνοίξει κι ἄλλο δρόμο ἱερῆς νοσταλγίας στὴν ὅλη μου βιοτή, διότι τὴν ἡμέρα αὐτή, ποὺ τιμῶ καὶ σέβομαι, διάλεξε ὁ Θεὸς νὰ μοῦ χαρίσει τὴν Ἱερωσύνη... Ἐδῶ καὶ 38 χόνια. Τὸν εὐγνωμονῶ, λοιπόν.
