Σήμερα το μεσημέρι χρειάστηκε η γιαγιά Βαγγελιά να μεταφερθεί στο Κέντρο Υγείας Σκοπέλου...
Έχει προβλήματα με τη καρδιά, με το κυκλοφοριακό και είναι και 87 χρονών...
Το σπίτι της απομονωμένο και με το χιόνι που έπεσε, η πρόσβαση αδύνατη...
Επιστρατεύεται ένα μικρό μηχάνημα έργου, αρκετό θαλασσινό νερό στο δρόμο, 3 εθελοντές, ένα ΙΧ και αρχίζει η προσπάθεια να ανοίξει ο δρόμος να φτάσει το ασθενοφόρο στη γιαγιά Βαγγελιά...
Περίπου στις 6:00 το απόγευμα φτάνουμε στη γιαγιά... κι ενώ την ετοιμάζουμε για να την παραλάβει το ασθενοφόρο η γιαγιά συνειδητοποιεί ποιοι είμαστε και ότι έχουμε έρθει για βοήθεια και αγριεύοντας στο γιό της, του λέει: <<ντρουπή αρέ!!! δε τα κέρασες τα παιδιά ένα σουκουλατάκ'!!! πρώτ΄φουρά στου σπίτ΄μας!!!>>
... της δίνω ένα φιλί στο άσπρο κεφάλι της, της λέμε ότι όλα θα πάνε καλά και της κρατάω το χέρι την ώρα που ο τραυματιοφορέας και οι εθελοντές τη βγάζουν, απ΄το παράθυρο του σπιτιού της, για να μπει πρώτα σε ΙΧ και μετά στο ασθενοφόρο...
<< όλα καλά γιαγιά; >>
<< ούλα καλά κουρτσάκιμ΄ ε! ιγώ τώρα... >>
... προσπαθώ να της αφήσω το χέρι, για να τη βάλουν επιτέλους στο ασθενοφόρο κι εκείνη τη στιγμή πριν τα χέρια ξεχωρίσουν αφήνει πάνω στο χέρι μου ένα πεταχτό φιλί...
Όλα καλά γιαγιά Βαγγελιά!!! θα σε ξαναδούμε δυνατή και λίγο γκρινιάρα, όπως σε ξέρουμε τόσα χρόνια, σε λίγες μέρες ... όλα καλά...
...στιγμές στο χιόνι...
