Πάντα συγκινοῦν οἱ μέρες αὐτὲς τοῦ Λαζάρου δηλαδή καὶ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων. Κυρίως ὅλους ἐμᾶς ποὺ θητεύσαμε, ὡς μαθητὲς καὶ σπουδαστές, σὲ Σχολεῖα ἐκτὸς τοῦ νησιοῦ μας. Γιατὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονοῦμε πὼς τὰ χρόνια ἐκεῖνα, τὰ χρόνια τῆς ἐφηβείας κυρίως, μὲ τὸν ἐνθουσιασμὸ ποὺ τὰ στεφάνωνε, εἶχαν κι ἄλλο ἕνα προνόμιο: ἐκεῖνο τοῦ Νόστου, τῆς ἐπιστροφῆς δηλαδή,στὸ «οἰκίας περιβάλλον»( Κ. Π. Καβάφης) καὶ εὑρύτερα στὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ χωριοῦ μας.
Ἔτσι οἱ μέρες αὐτὲς ἀποκτοῦσαν ἕνα εἰδικὸ βάρος, ποὺ μέχρι σήμερα δὲν ἔχει καταλαγιάσει μέσα μας. Μάλιστα, ὅταν ξημέρωναν κι αὐτὲς οἱ μεγάλες Μέρες. Μέρες ὄχι μονάχα ἱερές, ἀλλὰ κυρίως Μέρες ποὺ συμμάζευαν τὴν οἰκογένεια καὶ τὴ χαρίτωναν μὲ τὴ γιορταστική τους ἀτμόσφαιρα.
Ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ δύσκολα λησμονεῖ κανεὶς εἶναι ἡ ἀνασα ζωῆς ποὺ γέμιζε τὴν ψυχὴ καθὼς ἀντίκρυζες τὸ νησὶ καὶ εἰδικότερα τὸ χωριὸ στολισμένο μὲ τὸ ἀνοιξιάτικο τὸ φόρεμα. Φόρεμα σκουροπράσινο καὶ κεντημένο μὲ πολύχρωμα λουλουδάκια. Κι ἀπέναντι μιὰ βαθυγάλαζη θάλασσα νὰ τρεμοπαίζει μὲ τὶς ἀνοιξιατικες ἡλιαχτίδες...
Ὅμως πιὸ πολὺ ἐκεῖνο ποὺ συγκινοῦσε τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ἀνάπαυε, ἦταν τὸ χωριὸ ποὺ εὐώδιαζε ἀπὸ τὸν ἀσβέστη, καθὼς ὅλα σχεδὸν τὰ σπίτια καὶ τὰ σοκάκια λαμπύριζαν στὸ ἀνοιξιάτικο τὸ φῶς, κάτασπρα καὶ νοικοκυρεμένα. Μιὰ ὁμορφιὰ ποὺ τὴ γεννοῦσε ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ «πτιδειοσύνη» τῶν γυναικῶν, ποὺ ἑτοίμαζαν, ὄχι μονάχα τὸ σπίτι γιὰ τὴ Λαμπρή, ἀλλὰ καὶ τὰ σοκάκια, γιατὶ θὰ περνοῦσε ὁ Ἐπιταφιος.
Κυριακὴ τῶν Βαΐων. Μὲ τὴν εὐωδιὰ τῆς βάγιας νὰ ἀρωματίζει ὄχι μονάχα τὴν ἐκκλησιά, ἀλλὰ καὶ τὰ σπίτια. Τὰ σπίτια ποὺ ἑτοιμαζαν τὸ τραπέζι μὲ ἰχθυοφαγία, γιατὶ τὸ καλοῦσε ἡ μέρα. Καὶ τοὺς ἁπλοὺς τοὺς χωρικοὺς ποὺ προετοιμάζονταν νὰ εἰσοδεύσουν στὸ Μεγαλοβδόμαδο μὲ τὴν εὐχή, τὴν καρδιακὴ εὐχή: « Καλὴ Ἀνάσταση νὰ ἔχουμε ». Ἀμήν...
π. Κων. Ν. Καλλιανός
