Κι ἦταν ἐκεῖ ὁ Ἐπίσκοπος, οἱ πάτέρες, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἐλαμπρυναν τὴν ἡμέρα καὶ ἐτίμησαν τὸν Τίμιο Πρόδρομο. Κι ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ Χρόνου, ἐκεῖ ποὺ συνορεύει ἡ Νύχτα μὲ τὴν Ἡμέρα, ἕνα ἄλλο πλῆθος ψυχῶν ἀμέτρητων ψυχῶν, μὲ λαμπαδες ἀναμμμένες στὰ χέρια τους καὶ μὲ τὴ συγκίνηση ζωγραφισμένη στὴν ἄχραντη ὄψη τους, νὰ συνωστίζεται μέσα στὸ Καθολικὸ καὶ σιωπηλὸ νὰ μετέχει στὶς ἱ. Ἀκολουθίες...
Εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν Κτιτόρων, τῶν ἱερομονάχων καὶ τῶν μοναχῶν, ποὺ ἐπὶ αἰῶνες-ἀπὸ τὸ 1612, ποὺ κτίστηκε τὸ μοναστήρι-ἀσκήθηκαν στὸ ἱερὸ τοῦτο καθίδρυμα. Καὶ καθαγίασαν αὐτό, ἀλλὰ καὶ τὸν ἑαυτό τους, ἀκτινοβολώντας στὸν κόσμο τὸ φῶς Χριστοῦ ποὺ ἔλαβαν μὲ προσευχή, ἄσκηση καὶ ὑπομονή. Κι ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος, κατὰ τὴν ὥρα τῆς Μ. Εἰσόδου ἀνέγνωσε τὰ ὀνόματα ὅλων αὐτῶν τῶν ἱεροπρεπῶς κεκοιμημένων, μιὰ εὐωδία ἁπλώθηκε παντοῦ, ἁγασμοῦ εὐωδία ποὺ τὴν ἔνοιωσαν μονάχα ὅσοι νοιώθουν, βλέπουν καὶ αἰσθάνονται τὴν Ἱερὴ Ἱστορία νὰ ἀνοίγει τὶς σελίδες της καὶ νὰ θυμίζει πανίερες πανηγύρεις, λαμπρὲς καὶ φωτεινές, ποὺ ἐνίσχυαν τοὺς πιστούς, ποὺ εὔφραιναν τοὺς Πατέρες καὶ δοξολογοῦσαν τὸν Κύριο, ἀλλὰ καὶ τὸν Πρόδρομον τῆς Χάριτος.
Αὐτὴ ἡ ἱερὴ εὐλογία μᾶς χαρίστηκε, λοιπόν καὶ σήμερα Τὴ ζήσαμε ὅλοι, Ὁ Ἐπίσκοπος δηλαδή, οἱ πατέρες, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, συνεορτάσαμε καὶ εὐφρανθήκαμε, εὐχόμενοι καὶ τοῦ χρόνου.
π. κ. ν. κ
