Την κοίταξα άναυδη. << Ναι,ναι ντρέπομαι>> επέμενε. << Ντρέπομαι που έξω μας βλέπουν υποτιμητικά και που είμαστε αναγκασμένοι ν΄απλώνουμε το χέρι σ΄αυτούς για να ζήσουμε>>. Ντρέπεσαι εσύ κι όχι αυτοί τη ρώτησα. Εσύ κι όχι αυτοί που σε μια δύσκολη στιγμή μας πατάνε στο λαιμό και φανερώνουν τη βάρβαρη καταγωγή τους που όλα τα φτιασίδια του δυτικού πολιτισμού δεν μπορούν να κρύψουν. << Μη μου πεις κι εσύ το παραμύθι πως είμαστε κατ'ευθείαν απόγονοι του Περικλή>> μου απάντησε. Όχι. Θα σου πω όμως πως αισθάνομαι και απόγονος του Περικλή και της Ειρήνης της Αθηναίας και του Καραΐσκάκη και των παππούδων μας που φτωχοί και ξυπόλητοι πολέμησαν στην Αλβανία και παραλίγο θα πετούσαν μια ολόκληρη αυτοκρατορία στη θάλασσα.
Είμαι όμως απόγονος και του Εφιάλτη και του Πήλιου Γούση και των δοσίλογων.
Είμαι απόγονος όλων αυτών. Όπως όλοι οι λαοί του κόσμου η Ελλάδα έχει τους ήρωες και τους προδότες της. Σημασία δεν έχει αυτό.Σημασία έχει ποιοι την χαρακτηρίζουν σαν χώρα και ποιοι σηματοδοτούν την Ιστορία της.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα με μεγάλη ιστορία.Μερικές φορές την αισθάνεται πολύ βαριά για τις πλάτες της. Κάποιες άλλες ξεστρατίζει και χάνει το βηματισμό της. Όμως όποτε κλήθηκε από την Ιστορία ήταν εκεί και άφησε το σημάδι της πληρώνοντας πολλές φορές βαρύ τίμημα.
Και τώρα μέσα απ αυτές τις δοκιμασίες γίνεται και πάλι φωτεινό παράδειγμα στους λαούς όλου του κόσμου περιθάλπτοντας τα μωρά που άφησε ορφανά η πολιτισμένη Δύση με τους πολέμους που η ίδια δημιούργησε. Η γιαγιά που της σκουπίζει τα δάκρυα το μικρό προσφυγόπουλο και κλαίνε μαζί είναι η δική μου Ελλάδα. Εγώ γι αυτήν την Ελλάδα θ' αγωνιστώ κι αυτήν επιλέγω για πατρίδα μου. Εσύ μπορείς να επιλέξεις τη δική σου.
Αναστασία (Τάσα) Ξανθούλη
