(
Δηλαδή, τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου καὶ πάλι...)
Σὲ μιὰ πληγωμένη
ἀπὸ τὴ φθινοπωρινὴ καταιγίδα Σκόπελο,
σ᾿ ἕνα μικρὸ καὶ μέχρι χθὲς σχεδὸν
ἀσήμαντο νησί, τὴ Σκόπελο, ἤτοι τῶν
Βορείων Σποράδων τὸ πάλαι ποτὲ πρωτεύουσά
τους, ἄρχονται ἀπὸ σήμερα, παραμονὴ
τῆς Πανηγύρεως τῆς Μνήμης τοῦ Ἁγίου
Ἱερομαρτυρος Ρηγίνου ( πρώτου μὲχρι
τῆς σήμερον γνωστοῦ) Ἐπισκόπου
Σκοπέλου, οἱ τόσο λαμπρές, φωτοφόρες
καὶ κοσμημένες μὲ ἁγιοπνευματικὲς
μαρμαρυγές, πάνσεπτες λατρευτικὲς
ἐκδηλώσεις.
Μὲ κορυφαία τὴν ἀδήριτο
ἐκδήλωση εὐγνωμοσύνης, ποὺ ἐφέτος,
τουλάχιστον, ἀνυψώνεται ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ
λαὸ καὶ κλῆρο τῆς περιπύστου νήσου
ταύτης, μὲ βαθεία καὶ πάντιμο ἱερὴ
συγκίνηση, ἀλλὰ καὶ ἐγκαρδιο διάθεση,
πρὸς Ἐκεῖνον, τὸν Ἅγιο Ρηγῖνο δηλαδή,
ποὺ τὴ ζοφερὰ νύκτα τῆς 23ης
Σεπτεμβρίου τοῦ παρελθόντος ἔτους
δίεσωσε πολλοὺς «ἀπὸ κινδύνων». Γιατὶ
αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία καὶ περισσότερο
πιστοποιεῖ τὸ θαῦμα-ἄσχετα ἄν κάποιοι
δὲν τὸ ἐννόησαν-ὅπως δὲν ἐννοῦν καὶ
τὸ θαῦμα τῆς ἐπιγείου παρουσίας
των εἶναι ἡ ἀνύστακτη παρουσία τοῦ
Ἁγίου ποὺ δὲν ἄφησε ἀνθρώπινη ζωὴ
νὰ χαθεῖ κατὰ τὴν τραγικὴ ἐκείνη νύκτα
ὅπου κινδύνεψαν πολλοί.
Ἔτσι ἐφετος ὁ
Γιορτασμός τῆς πανιέρου Μνήμης τοῦ
Ἁγίου μας πρέπει νὰ γίνει μὲ τὴν βαθειὰ
εὐγνωμοσύνη ὅλων μας νὰ κατατίθεται
στὸ πάντιμο Πρόσωπό Του καὶ στὰ Ἅγια
Λείψανά Του ποὺ μᾶς πιστοποιοῦν τὴν
Παρουσία Του καὶ τὴν Ἁγιαστική Του
Χάρη ποὺ ραντίζει μὲ τὴ Δρόσο τοῦ
Πνεύματος ὄχι μόνο τὴ Σκόπελο, ἀλλὰ
ὅλα τὰ νησία κατὰ πῶς θ῎αλεγε κι ὁ
πολὺς Καίσάριος μοναχὸς ὁ Δαπόντες,
ὁ ὁποῖος θὰ ἔπρεπε νὰ μνημονεύεται
πρῶτος αὐτός, ἀφοῦ ἐκεῖνος ἦταν ποὺ
«ἀνακαλυψε» τὸν Ἅγιο, τὸν προέβαλλε
καὶ τὸν Ὕμνησε δεόντως. Γιὰ ν᾿
ἀκολουθήσουν κι ἄλλες φωνὲς ποὺ ὕψωσαν
κι ἐκεῖνες ἰκέσιο λόγο στὸν Ἅγιο:
«Χαίροις Ἐκκλησίας
τὸ στήριγμα, καὶ τῆς εὐσεβείας ὁ
ὑπέρμαχος ἀθλητής, χαίροις τῆς Σκοπέλου
τὸ καύχημα καὶ κλέος, Ρηγῖνον τὸν
πομένα ὕμνοις τιμήσωμεν».
Καὶ τοῦ χρόνου π. κ.
ν. κ
