Στὸν Στάθη Κ.
Καραγιῶργο, γιὰ νὰ ξαναθυμηθεῖ τὸ
παλιό μας τὸ χωριό
Ἀφορμὴ νὰ γραφεῖ
αὐτὸ τὸ ἄτεχνο, πλὴν νοσταλγικὸ
κείμενο, εἶναι ἡ φωτογραφία ποὺ
ἐπισυνάπτω καὶ τὴν ὁποία εἶχε τὴν
εὐγενῆ καλωσύνη νὰ μοῦ στείλει ὁ
Κληματιανὸς Γιατρὸς Παναγιώτης Γρ.
Σταμούλης, ποὺ τὸν εὐχαριστῶ θερμότατα.
Τὶς «Κουκοῦλες»,
λοιπόν, ξαναθυμήθηκα σήμερα καί, μάλιστα,
μὲ πόνο ψυχῆς καθὼς ἀντικρύζω αὐτὴν
τὴν ἐρημιά, ἀλλὰ κι ἀφουγκράζομαι
λησμονημένες φωνὲς τοῦ χτές, φωνὲς
τῶν συγχωριανῶν μου ποὺ στὶς Κυριακάδες
καὶ στὶς γιορτές ὁ δρομος αὐτὸς ἦταν
τὸ σεργιάνι τους. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μὴ
ξεχνᾶμε, πὼς ἐκεῖ ἦταν καὶ κάποια
ἀπὸ τὰ καφενεῖα τοῦ χωριοῦ, ποὺ δὲν
ἦταν μοναχα καφενεῖα, ἀλλὰ καὶ
ταβέρνες, ὅπου γίνονταν τρικούβερτα
γλέντια, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ γάμοι, ἀπὸ
κείνους τοὺς φανταχτεροὺς γάμους τῶν
Κληματιανῶν μὲ ὄργανα, χορὸ καὶ
ὁλονύκτιο εὐωχία.
Ὁ κεντρικὸς ὁ δρόμος. λοιπόν, ποὺ ἄρχιζε ἀπὸ τὴν πλατεία καὶ τελείωνε στὸ «τοίχωμα», ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ ἁμαξητός, δηλαδή, ὁ δρόμος, λίγο πρὶν φτασει «Σ᾿ Κουρούπ’ τοὺ ρέμα» περνοῦσε ἀπὸ τὴν περιοχὴ ποὺ τὴν ὀνόμαζαν «Κουκοῦλες». Καὶ τὴ λέγανε ἔτσι, γιατὶ ἀπὸ τὸ κἀτω τὸ μέρος τοῦ δρόμου ἦταν μιὰ σειρὰ ἀπὸ χαμηλὲς κουκοῦλες, σκεπές δηλαδή, κάποιων χαμηλῶν, μικρῶν σπιτιῶν, ποὺ ἔμοιαζαν σὰν κελλιὰ ἕνὸς ἰδιοτυπου μοναστηριοῦ. Χώριζε δὲ τὶς Κουκοῦλες μὲ τὸ δρόμο ἕνας τοῖχος, πάνω στὸν ὁποῖο ἀκουμποῦσαν οἱ ἄντρες ὅταν πήγαιναν τὸ σεγιάνι τους καὶ κουβέντιαζαν, ἄν δὲ καθονταν στὸν καφενέ. Στέκονταν δὲ ἐκεί γιατὶ ἀγναντεύανε κατὰ τὸν «Ἐλιώνα» καὶ κατὰ τὸν «Πεῦκο»...
Σήμερα, ὕστερα ἀπὸ
μισὸ αἰῶνα καὶ παραπάνω, προσπαθῶ νὰ
διακρίνω τὰ σβυσμένα βήματα τὼν παλιῶν
Κληματιανῶν καὶ ν᾿ ἀκούσω ἐκεῖνα τὰ
κουβεντολόϊα, ποὺ κάποτε εἶχαν καὶ
τὸν ἔντονο χαρακτήρα τῆς μικροφιλονικίας.
-Ἔ, Γιουργό, ἰσὺ,
βρέ, ἔβαλις τὰ πράματα κι μ᾿ φάγανι τὰ
θλιάσματα στοὺ «Β’νό»;
ἤ, -Πάλι μ’νέκαμις
τὴ δλ’ειά, Παναή...Μ᾿ τὰ πήρις τὰ κλαδιὰ
ἀπ’τ᾿ gαλύβα...
κι ἄλλα παρόμοια ποὺ
σήμερα ἔμειναν πιὰ στὴ μνήμη καὶ στὴ
νοσταλγία...Εὐτυχῶς , χλωρά ἀκόμα.
π. κ. ν. κ.
