Οἱ
λησμονημένες «μαρμαρίτες»
Στὴ
μνήμη τῆς γιαγιᾶς Οὐρανίας Γ. Τσουκαλᾶ
Αὐτὰ
ποὺ θ᾿ ἀναφέρω γίνονταν ἐδῶ καὶ 120
περίπου χρόνια, ἴσως καὶ παλιότερα,
στὸ χωριό μου, στὸ Κλῆμα καὶ συγκεκριμένα
στὸ σπίτι τῶν προππάπου μου, τοῦ
μαστρο-Γιώργη Τσουκαλᾶ. Μοῦ τὰ διηγήθηκε
δὲ ἡ σχωρεμένη πιὰ γιαγιά μου Σοφία,
κόρη τοῦ μαστρο-Γιώργη καὶ τῆς Οὐρανίας
Τσουκαλᾶ. Μὲ συγκίνηση δὲ τὰ καταθέτω,
παραμονὲς τῶν Χριστουγέννων ποὺ εἶναι,
ὁπότε κι ὀφείλω, ἀντὶ γι᾿ ἄλλο
μνημόσυνο τῶν ψυχῶν αὐτῶν, νὰ καταθέσω
στὴν ἀγάπη τῶν ὅποιων ἀναγνωστῶν
μου τὰ παρακάτω. Μὲ τὴ συνάισθηση πάντα
ὅτι τιμῶ μὲ τὸ γραφτό μου αὐτὸ ἕνα
κόσμο ποὺ δὲν θὰ ἐπιστρέψει πιά, ὡστόσο
παραμένει μέσα μας ζωντανός, φωτεινός
καὶ ἀναμφίβολα ἱερός.
Αὐτά, λοιπόν, ποὺ
γίνονταν ἕνα αἰῶνα πρὶν, καὶ παραπάνω,
καὶ σήμερα πᾶνε νὰ λησμονηθοῦν, ἄραγε
νὰ ἦταν ἀρχαῖο τοπικὸ ἔθιμο ἤ μήπως
δάνειο ἀπὸ κάποιες ὁμάδες ἀνθρώπων
ποὺ ἦλθαν ὡς πάροικοι, κατὰ καιροὺς
στὸ νησί, στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας;
Θὰ τὸ μάθουμε ποτέ αὐτό;Εὐγνωμονῶ
πάντως τὴ γιαγιά μου ποὺ ἀναμεσα στὶς
διάφορες πληροφορίες τὶς ὁποῖες μοῦ
ἔδωσε, κατέθεσε στὴν ψυχή μου καὶ τούτη
τὴ λησμονημένη σήμερα χριστουγεννιάτικη
γιορταστικὴ συνήθεια.
π.
κ. ν. ν παραμονὴ Χριστουγέννων 2015