Μέ τὸ βαθὺ τό,
μισοφωτισμένο φθινοπωρινὸ πρωϊνό, ν᾿
ἀνοίγεται σὲ μιὰ φωτεινὴ ἡμέρα,
ξεκίνησε ἠ Ἀρχιερατικὴ Χοροστασία
καὶ στὴ συνέχεια Θεία Λειτουργία μὲ
προεξάρχοντα τὸν Μητροπολίτη Χαλκίδος
κύριο Χρυσόστομο, τὸν πνευματικὸ
πατέρα αύτῆς τῆς ἀρχαίας ἐνορίας τῶν
Ἁγίων Ἀναργύρων τοῦ Κάτω Κλήματος,
ποὺ χρόνια εἶχε νὰ γευτεῖ Ἀρχιερατικῆς
παρουσίας καὶ περισσότερο νὰ γευτεῖ
Ἀρχιερατικῆς Θείας Λειτουργίας.
Ὁ παπα-Βαγγέλης νὰ
λειτουργεῖ μὲ τὴ δακρυσμένη ματιά, ὁ
μπάρμπα Ἀλέκος νὰ ψέλνει σέρνοντας τὴ
φωνὴ του μὲ στέρεο, αὐθεντικὸ τόπο
μέσα στὴ μισοφωτισμένη ἐκκλησιά, μὲ
κεῖνα τὰ «λέγετος», «νενανὠ» κ. ἄ.
Ἀπέναντι, στὸ ἀχνοφωτισμένο ἀπὸ τῶν φῶς ἐνὸς κεριοῦ παγκάρι, ὁ παπποῦς νὰ μετράει τὶς δεκαρες, τὰ πενηνταράκια, τὶς δραχμές. Σπάνια νὰ βρεθεῖ τάληρο τότε...Ἦταν, βλέπεις, οἱ καιροὶ φορτωμένοι ἀπὸ ἀνέχεια καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ συμβουλὴ τῶν μεγαλύτερων στὰ παιδιὰ ἦταν μία: «Οἰκονομία, τὴν πεντάρα λίρα νὰ τὴν κάνετε».
Κι ὕστερα ἦταν τὸ ἀχνοφωτισμένο κελλὶ ἀπέναντι ἀπὸ τὴ θύρα τὴ δυτικὴ τοῦ ἱεροῦ, μὲ τὴ θειὰ τὸ Μαχὼ νὰ συνταβλάει τὴ φωτιὰ μή καὶ σβύσει, γιὰ νἄχουμε κάρβουνα γιὰ τὸ θυμιατὸ καὶ φωτιὰ γιὰ τὸ ζέον...
Ὅλ᾿ αὐτά. Κι ἄλλα περισσότερα ὑψώνονται σήμερα μπροστά σου, μὲ ἱερὴ προσοχή, μὲ συγκίνηση καὶ δέος καὶ σὲ ἐπιστρέφουν σὲ πάντιμες μέρες πασπαλισμένες ἀπὸ τὸ χνῶτο τοῦ καιροῦ ποὺ πέρασε καὶ σταλάζει στὴν ψυχὴ κατάνυξη, εὐλογία καὶ πανίερη μαρμαρυγή, πάντα ἐλκυστικὴ καὶ ὑπέροχη. Γιατὶ τὴ φωτίζει τὸ ἄσβυστο κερὶ ποὺ ὁ Δημιουργὸς καρατεῖ στὸ χέρι Του καὶ μ᾿ αὐτὸ σοῦ φέγγει...
Ἀπέναντι, στὸ ἀχνοφωτισμένο ἀπὸ τῶν φῶς ἐνὸς κεριοῦ παγκάρι, ὁ παπποῦς νὰ μετράει τὶς δεκαρες, τὰ πενηνταράκια, τὶς δραχμές. Σπάνια νὰ βρεθεῖ τάληρο τότε...Ἦταν, βλέπεις, οἱ καιροὶ φορτωμένοι ἀπὸ ἀνέχεια καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ συμβουλὴ τῶν μεγαλύτερων στὰ παιδιὰ ἦταν μία: «Οἰκονομία, τὴν πεντάρα λίρα νὰ τὴν κάνετε».
Κι ὕστερα ἦταν τὸ ἀχνοφωτισμένο κελλὶ ἀπέναντι ἀπὸ τὴ θύρα τὴ δυτικὴ τοῦ ἱεροῦ, μὲ τὴ θειὰ τὸ Μαχὼ νὰ συνταβλάει τὴ φωτιὰ μή καὶ σβύσει, γιὰ νἄχουμε κάρβουνα γιὰ τὸ θυμιατὸ καὶ φωτιὰ γιὰ τὸ ζέον...
Ὅλ᾿ αὐτά. Κι ἄλλα περισσότερα ὑψώνονται σήμερα μπροστά σου, μὲ ἱερὴ προσοχή, μὲ συγκίνηση καὶ δέος καὶ σὲ ἐπιστρέφουν σὲ πάντιμες μέρες πασπαλισμένες ἀπὸ τὸ χνῶτο τοῦ καιροῦ ποὺ πέρασε καὶ σταλάζει στὴν ψυχὴ κατάνυξη, εὐλογία καὶ πανίερη μαρμαρυγή, πάντα ἐλκυστικὴ καὶ ὑπέροχη. Γιατὶ τὴ φωτίζει τὸ ἄσβυστο κερὶ ποὺ ὁ Δημιουργὸς καρατεῖ στὸ χέρι Του καὶ μ᾿ αὐτὸ σοῦ φέγγει...
π. κων. ν. καλλιανός