Facebook Instagram Twitter YouTube

Recent

Διαφημίσεις

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Κάπως ἔτσι εἶναι κι ἡ ζωή...

     
(Ἐπίκαιροι στοχασμοὶ στὴ νέα Σχολικὴ χρονιά

Στὴ σεπτὴ Μνἠμη τοῦ δασκάλου μας Ἀνέστη Κούκουρα
Συνειδητοποιεῖς τώρα πιὰ ὅτι ἀνοίγουν, γι᾿ ἄλλη μιὰ χρονιὰ ἀκόμα, τὰ Σχολεῖα. Καὶ τὸ ζεῖς στὸν Ἁγιασμὸ ποὺ τελεῖται καὶ εἶναι χρωματισμένος μὲ μιὰ συγκίνηση καὶ ὁμορφιά, μιὰ χαρμολύπη δηλαδή, ποὺ πράγματι γοητεύει.
Γιατὶ μπορεῖ νὰ λένε πὼς τὰ Χριστούγεννα γινόμαστε ὅλοι μας παιδιά, ὅμως σήμερα, γιὰ πῶ τὴν ἀλήθεια, παραγινόμαστε παιδιά. Καὶ μάλιστα πρωτάκια, τῆς πρώτης τοῦ Δημοτικοῦ, μὲ ὄλη μας τὴν ἀφέλεια, τὴ συστολή, τὴν ἀθωότητα. Γιατὶ αὐτἒς οἱ ἱερὲς στιγμές ἀνακαλοῦν στὴ μνήμη τῶν περισσότερων ἐκεῖνο τὸ φθινοπωρινὸ πρωϊνὸ, ποὺ εὐὠδιαζε νοτισμένο χῶμα καὶ στημένο σταφύλι, ὅταν κινήσαμε νὰ πρωτο πᾶμε στὸ Σχολεῖο.

Ἀλήθεια, λησμονιοῦνται αὐτὲς οἱ στιγμές; Ἀπὸ τὶς πλέον κορυφαῖες στὸ βίο μας, ποὺ σφράγισαν τὴν μετέπειτα βιοτή μας; Λησμονιέται τὸ Σχολεῖο ποὺ εἶχε τὴ μυρουδιὰ τῆς μπογιᾶς καὶ τοῦ παλαιοῦ βιβλίου; Δὲ νομίζω πὼς ὑπάρχει συνειδητὸς μαθητὴς ἤ μαθἠτρια ποὺ νὰ λησμόνησε τὴ δασκάλα μας τὴ Λενίτσα, τότε ποὺ μᾶς μάθαινε πὼς νὰ γράφουμε, νὰ πιάνουμε τὸ μολύβι, νὰ προσέχουμε τὰ διαστήματα στὸ γραμμωμένο τετράδιο...Καὶ ποιὸς δὲ θυμᾶται τὴ βροχούλα ποὺ μ᾿ αὐτὴν ἀρχίζαμε νὰ πρωτομαθαίνουμε νὰ γράφουμε. Πότε ἴσια, πότε πλαγιαστή, ὅπως τὴ βλέπαμε, ἀπὸ τὰ μεγάλα τὰ παράθυρα, νὰ πέφτει. «Κοιταξτε τὴ βροχούλα...», μᾶς ἔλεγε ἡ δασκάλα, κι ἐμεῖς χαζεύαμε μέσα στὸ γκρίζο φθινοπωρινὸ τοπίο τὶς ὑδατινες κλωστὲς ποὺ ἔστελνε στὴ γῆς ὁ σταχτόμαυρος οὐρανός. Πότε ἴσιες, πότε πλαγιαστές, ὅταν εἶχε ἀγέρα. Κι ὕστερα τὶς σχεδιάζαμε.

Πόσα χρόνια ἀπὸ τότε; Πρέπει νὰ φτάνουν τὶς ἑφτὰ δεκαετίες...Κι ὅμως εἶναι ἀκόμα χλωρές, χθεσινές καὶ πάντα εὐλογημένες, γιατὶ ὅταν ἀνεβοῦν στὰ νοῦ ἀναπάυουν τὴν ψυχή. Πάντα, ὅπως στὶς μέρες μας ἀκόμα περισσότερο.

π. κ. ν. καλλιανός      
Κοινοποίηση