ή Γιὰ νὰ θυμόμαστε
Καθὼς μαζεύονται οἱ μέρες οἱ
Σαρακοστιανὲς, οἱ τόσο κατανυκτικὲς, εὐλογημένες καὶ πλούσιες σὲ
πνευματικότητα, καὶ πορευόμαστε στὴν Κορυφαία τοῦ ἔτους χρονικὴ περίοδο, τὴ
Μεγαλοβδομαδα, ἡ Μνήμη, αὐτὴ ἡ χαριτωμένη ἰκανότητα τοῦ νοῦ νὰ διακρατεῖ μὲ ἱερότητα
στιγμὲς ἀπό τὸ χθὲς, ἐπιστρέφει.
«Ἐπέστρεφε...»-ὄπως λέει κι ὁ
ποιητής ( Κ. Π. Καβαφης).
Ἐπιστρέφει κι ἐπισκέπτεται παλιὲς εὐκατάνυκτες
πασχαλιὲς μυρωμένες μὲ ροδόσταμο καὶ ἁγιορείτικο θυμίαμα. Τὶς ξαναβλέπει, καὶ
μέσα σ᾿ αὐτὲς διακρίνει ναὶ τὰ πρόσωπα ποὺ τὶς στοίχιωσαν. Πρόσωπα ποὺ
λιτανεύονται μέσ’ στὸ σύθαμπο μὲ μιὰ λαμπάδα
ἀναμμένη στὸ χέρι τους : τὴν ψυχή τους.
Κορυφαία Μορφὴ κι ὁ μακαριστὸς
Δεσπότης, ποὺ ἐφέτος τὸν Ἰούλιο ( 31) κλείνει εἴκοσι ἔτη ἀπό τὴν Κοίμησή του.
Αὐτὸν θυμήθηκα, μέρες ποὺ ἔρχονται-δίχως
νὰ λησμονῶ τὸν ὀξυδερκῆ καὶ ἀεικίνητο παπα-Κωνσταντῖνο, ἤ τὴν μεγάλη καρδιὰ τοῦ
παπα-Παναγιώτη, μὲ τοὺς ὁποίους πέρασα ἀλησμόνητες Μεγαλοβδομάδες.Ὅμως
ψάχνοντας τὰ χαρτιά μου βρῆκα κι αὐτὸ τὸ αὐτόγραφο τοῦ ἀείμνηστου Ἐπισκόπου Ὀλύμπου,
τοῦ Δεσπότη Δημητρίου Μακρή τότε ποὺ διακονοῦσε τὴ Γλώσσα ὡς ἁπλὸς ἐφημέριος. Τὴ
Γλώσσα τῶν ὀνείρων καὶ τῆς καρδιᾶς του, ποὺ λίγοι σὰν αὐτὸν ἀγάπησαν καὶ
τίμησαν.
Δυστυχῶς, δὲν ὑπάρχει χρονολογία πρέπει νὰ εἶναι στὰ πρῶτα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, ὅταν χήρευε ἡ ἐνορία τῆς Κοιμήσεως.
Καταθέτω αὐτὸ τὸ τεκμήριο, λοιπόν,
αἰτούμενος τὴν εὐχὴ τοῦ Γέροντος Ἐπισκόπου καὶ τὴ δικιά σας ἐπιείκεια, ἀγαπητοὶ
συντοπίτες.
